Rozdział VIII

Anyeong~
Po raz kolejny nie udało mi się dotrzymać terminu ;-; Wybaczcie, ale musiałam zdać wszystkie przedmioty, na dodatek wyjechałam na dwudniową wycieczkę. Następny rozdział będzie w przyszłym tygodniu; najprawdopodobniej tuż po zakończeniu roku.
Mam nadzieję, że najnowszy rozdział się spodoba :)
Miłego czytania~
LeeNa

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Siedzę na podłodze, wpatrując się w pochłaniane ogniem polano, znajdujące się w kominku wyłożonym szarymi kamieniami. Minęło niewiele czasu, ale zdarzyło się bardzo dużo. Mimo to, wspomnienia wciąż odbijają się echem od ścian mojej głowy.

Dlaczego tak trudno zapomnieć o czymś, co nigdy nie istniało? Bo przecież tak naprawdę nigdy nie było nas. Byliśmy tylko ja, ty i... on.

Zawładnął twoim sercem na długo przed naszym pierwszym spotkaniem. Nigdy mi tego nie powiedziałeś, jednak nie musiałeś. Przy tobie nauczyłam się dostrzegać szczegóły, ukryte głęboko między wierszami. To, że darzyłeś go uczuciem większym niż przyjaźń, zalicza się do tej grupy.

Gdybyś teraz tu był, czy nadal udawalibyśmy, że wszystko jest w porządku, czy przestalibyśmy się okłamywać? Nie wiem i nigdy się tego nie dowiem.

Jednak istnieje jedna rzecz, której jestem pewna...

Kochałam cię, kocham i będę kochać.

Wiesz... Nie żałuję swoich wyborów. Bynajmniej do momentu, w którym wszystko się skończyło.

Od tamtej pory podejmowałam decyzje, które raniły każdą bliską mi osobę.

Tak jest do tej pory.

Wciąż karmię kłamstwami siebie i ludzi wokół, stwarzając idealną iluzję, w której tylko muzyka pozwala mi na odrobinę prawdy. Żyję w ułudzie, czekając, aż ten kruchy domek z kart zostanie zdmuchnięty przez większy lub mniejszy powiew wiatru. Chciałabym, żeby świat poznał prawdę, abyś mógł zostać zapamiętany...

Czy mogę wyrzec się kariery, by choć jedna istota zachowała twój obraz w pamięci?

Nawet jeśli, na chwilę obecną brakuje mi odwagi. Nie zrobię tego. Jestem zwykłym tchórzem, który liczy na to, że nikt nie odkryje, co skrywa się pod maską pozornego szczęścia.

Czy wybaczysz mi całe zło, jakie wyrządziłam, kiedy ponownie się spotkamy?

Jeżeli tak... Zaczekaj na mnie tam, gdzie teraz jesteś. Obojętnie gdzie by to nie było – czy w domu na wzgórzu, czy w labiryncie stworzonym z naszej nieuczciwości, przez który będę musiała przejść.

Każde miejsce jest dla mnie wspaniałe, póki ty się tam znajdujesz. Oprócz Nieba.

Zapytasz: Dlaczego?

Ponieważ są tam tylko anioły, takie jak ty. A znam nas na tyle, żeby umieć dostrzec kontrast między mną i tobą.

Nasze rozmowy, a w zasadzie moje monologi zawsze wyglądają tak samo – chcę wiedzieć o tobie wszystko, nie mówiąc nic szczególnego o sobie. Gdybyś spytał, jak teraz wygląda świat, gdy ciebie w nim nie ma, odpowiedziałabym, że zbliża się kolejny koniec roku, niosący ze sobą pytanie, czy to już kres cierpienia, czy następny finał grudnia będzie także ostatkiem moich dni bez najpiękniejszego uczucia, jakiego doświadczyłam.

Wiesz, jaka jest różnica pomiędzy moją miłością do ciebie kiedyś i dziś? Kiedyś mogłam bez wstydu i łez ujawniać ją przed całą ludzkością. Dziś nie mogę tego zrobić, bo boję się samej siebie i tego, co zrobiłam.

Ogień powoli gaśnie, zostawiając po sobie zaledwie czerwone odłamki, w których drzemie płomień. Ten kominek aż nadto przypomina mi o tym, iż my również to zrobiliśmy – pozostawiliśmy po sobie niegasnące urywki pięknych i wspaniałych chwil, wypełnionych bliskością, pożądaniem i niespełnionymi marzeniami.

Został po nas ślad, choć, właściwie, nigdy nas nie było.

Czuję, jak ktoś zarzuca mi miękki, delikatny materiał na ramiona. Odwracam głowę i widzę jego uśmiech.

Mam przed oczami tego, który był twoją najprawdziwszą miłością. To jedyna zachowana cząstka świata, przypominająca mi o tobie.

Czy uda mi się ją pielęgnować do samego końca?