Rozdział II

Rozdział z dedykacją dla ARMY <3 Mam nadzieję, że się spodoba. Dziękuję za komentarze oraz tak wysoką liczbę wyświetleń :D


LeeNa
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
  Opuściłam starą klasę i udałam się do Pokoju Samorządu. Po wejściu do pomieszczenia ujrzałam ogromne plakaty, wyróżniające się granatowo-różową barwą na kremowych ścianach. Obwieszczały konkurs talentów. Miała go poprowadzić znana grupa idoli – Bangtan Sonyeondan – do której należał mój brat.

Popatrzyłam na niego. Siedział na drewnianym krześle, które tak wiele razy było świadkiem naszych wymian zdań, że powinno zacząć siwieć.

- Noona, pozwól mi to wytłumaczyć! - błagał Jungkook, lecz ja byłam nieustępliwa.

- Nie musisz mi nieczego tłumaczyć. Ciesz się, że to ja was tam znalazłam. Gdyby to któryś z nauczycieli szukał tej dziewczyny... Nawet nie chcę myśleć, co by się wtedy stało. Poza tym, jeśli jeszcze raz zobaczę cię z tą wywłoką...

- Ona nie jest wywłoką! - przerwał mi czarnowłosy. - Ja ją kocham!

- Doprawdy? To samo mówiłeś miesiąc temu, kiedy przyłapałam cię z Nikemi – uniosłam lewą brew w geście niedowierzania.

- Tym razem czuję, że to ta jedyna – zostawał przy swoim nastolatek.

- Gdyby nasi rodzice żyli, zapewne uwierzyliby w twoje bajeczki, ale mnie jakoś nie przekonuje twoja wersja.

- Nie mieszaj w to naszych rodziców – mój brat posmutniał na wzmiankę o zmarłych krewnych. Choć mnie również to raniło, nie mogłam tak łatwo odpuścić.

- Będę, dopóki nie zrozumiesz, że popełniasz błędy! - uniosłam głos. Zazwyczaj nie lubiłam tego robić w towarzystwie osób, na których mi zależało, zwłaszcza, kiedy musiałam się tak zwrócić bezpośrednio do nich, jednak tym razem chciałam przemówić do rozsądku komuś, kto zasłużył na porządny ochrzan. - Nie możesz traktować dziewczyn w ten sposób! Bawisz się nimi, a później odstawiasz na boczny tor, bo na horyzoncie pojawiają się inne. Jako jedyny mężczyzna w rodzinie powinieneś zacząć zachowywać się odpowiedzialnie. I weź się wreszcie za naukę. Jeśli masz czas być idolem, musisz znaleźć czas na podstawowe obowiązki.

- Mówi to osoba, która powtarza klasę – mruknął pod nosem, jednak go usłyszałam.

Westchnęłam. Ile razy można mu było tłumaczyć, że to przez wzgląd na ojca?

- Cookie, już nieraz mówiłam ci, że musiałam się zająć wszystkim, co do tej pory robił nasz ojciec. Nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego, jak ciężko było mi troszczyć się o naszą dwójkę w chwili, w której traciliśmy tatę.

- Wiem, ale... Chciałbym po prostu żyć tak, jak kiedyś – łamiąc zasady, nie przejmując się konsekwencjami. Teraz media obserwują mój każdy ruch i cokolwiek zrobię źle, odbije się to na mojej reputacji.

- Rozumiem cię, ale przyszedł czas, żeby dorosnąć. Bez względu na to, co myślisz i robisz, musisz uważać. Zdajesz sobie sprawę z tego, ile osób czyha na twoje potknięcie?

Skinął głową. Schował ręce do kieszeni i spojrzał na wiszący na ścianie zegar. Zmarszczył brwi i przyjrzał się mi dokładnie:

- Nie masz teraz przypadkiem sprawdzianu z chemii? - zapytał.

- Tak, jednak coś, a raczej ktoś, przeszkodził mi w jego napisaniu.

- Przepraszam, noona. To tylko odzew mojej buntowniczej strony – puścił mi oko. Gdy widziałam go tak nonszalanckiego i szczęśliwego, nie mogłam długo się na niego gniewać.

  Wtem zadzwonił dzwonek, obwieszczający koniec lekcji. Na szczęście oboje nie mieliśmy już żadnych zajęć tego dnia, więc zaczekaliśmy, aż szkoła opustoszeje i dopiero wtedy wyszliśmy na korytarz.

  Podeszłam do JunSu, który był moim zastępcą.

- Mam nadzieję, że dobrze się nimi zaopiekujesz – powiedziałam, podając mu pęk kluczy. - Kiedy będziesz wychodził, przekaż je pani HyeRim i powiedz jej, że znalazłam uczennicę, która uciekła z zajęć. I pamiętaj o tym, żeby zostać po lekcjach w poniedziałek, bo musimy omówić przebieg konkursu talentów.

- Jak zawsze gotowa na wszystko – zaśmiał się chłopak. - Możesz mi zaufać. Leć już, bo spóźnisz się do pracy.

Przytaknęłam i pomachałam mu na pożegnanie.

- Miłego weekendu! - zawołałam do niego, otwierając drzwi oddzielające mnie od upragnionego świeżego powietrza. Wzięłam głęboki oddech i rozpuściłam włosy, chowając gumkę do kieszeni marynarki.

- Do zobaczenia później, noona – pożegnał się ze mną Jungkook i odszedł w stronę szkolnego boiska, na którym umówił się z menadżerem. Mężczyzna miał go zawieźć na trening BTS.

- Do zobaczenia – odpowiedziałam i podążyłam w stronę szkolnej bramy.

Tego dnia było naprawdę gorąco, więc po pięciu minutach marszu zdjęłam czarną marynarkę i przewiesiłam materiał przez torbę, zawieszoną na moim prawym ramieniu. Rozpięłam dwa pierwsze guziki koszuli i założyłam okulary przeciwsłoneczne.

Po drodze do Versalu – hotelu, w którym pracowałam – minęłam bardzo dużo wystaw sklepowych. Od dzieciństwa uwielbiałam się im przyglądać. W oczy rzuciła mi się czarna, skórzana kurtka ze złotym zamkiem. Przyjrzałam się jej i zapisałam nazwę sklepu w telefonie. Kiedyś w końcu przyjdą chłodniejsze dni, a ja musiałam być na to przygotowana. To, że podobało mi się prawie wszystko, co zostało wykonane ze skóry, było tylko małym szczegółem.

Przyspieszyłam kroku. Dzwon w pobliskim kościele zaczął wybijać swój rytm. Była 13:45.

Dziesięć minut później stałam przy zlewozmywaku, szorując talerze i modląc się o to, by znaleźć się na miejscu kucharzy, którzy wykonywali zamówienie dla pokoju 412. Mimo że nie potrafiłam gotować, byłoby to o wiele lepsze niż ślęczenie nad stertą brudnych naczyń.